Een blog bijhouden, is een ontzettend goed idee als je je schrijfvaardigheden wilt verbeteren. Je hebt een stok achter de deur, en je schrijft niet langer alleen voor jezelf, maar ook voor een (bescheiden) publiek. Maar een blog bijhouden, gaat niet zonder slag of stoot. Daarom start ik een serie over de dilemma’s die je kunt ervaren als je een blog bijhoudt, met vandaag: Wat deel je wel en wat niet met je lezers?
Ik schreef al eerder waarom ik fan ben van schrijven en wat het me allemaal aan goeds brengt. Naast dat het een leuk en ontspannend tijdverdrijf is, kan het ook een therapeutische uitwerking hebben. Niet voor niks beginnen mensen vaak met het bijhouden van een online dagboek of blog wanneer het leven schuurt en ze te maken krijgen met bijvoorbeeld ziekte of verlies.
Redenen om niet te beginnen
Ook ik begon met een blog toen ik burn-out raakte in 2016. Het grappige is; ik broedde al jaren op een blog rondom zelfspot en lichter leven. De url: lachomjezelf.nl had ik zelfs al een tijdje vastgelegd. Toch hikte ik er tegenaan, omdat ik genoeg redenen had om er niet aan te beginnen. Zoals: het kost veel tijd, wie zit er op mijn verhalen te wachten? Waar ga ik eigenlijk over schrijven en wat ga ik delen? Allemaal dilemma’s waar ik de komende tijd in een blogserie op inga. Met als vandaag het eerste dilemma: Wat deel je wel en wat niet?
Niet alleen jouw verhaal
Onder het motto: vulnerability sells kun je natuurlijk helemaal leeglopen en je diepste zielenroerselen online gooien. De vraag is niet alleen of dat wel handig is, maar ook zul je eerst voor jezelf moeten onderzoeken hoe je hierin staat.
Rond de tijd dat ik begon met bloggen, las ik de autobiografische reeks ‘Mijn strijd’ van de Noor Karl Ove Knausgard. Ik werd geraakt door zijn diep persoonlijke ontboezemingen. Hoewel het soms ongemakkelijk was (met name bij zijn boek over zijn inmiddels ex-vrouw, vroeg ik me af of hij de grens niet overging), ontdekte ik iets belangrijks: Jouw verhaal is nooit alleen maar jouw verhaal. Je ervaringen zijn wellicht persoonlijk, maar tegelijkertijd universeel en diep menselijk.
Met de billen bloot
Toen ik begon met bloggen, besloot ik dat ik een eerlijk verhaal wilde vertellen. Mijn ervaring is dat dit beter lukt wanneer je met een beetje afstand naar je verhaal kunt kijken. Vaak is hier tijd voor nodig, zodat je letterlijk en figuurlijk wat meer op afstand komt van wat je hebt meegemaakt.
Maar de grootste belemmering om eerlijk te schrijven, is niet het feit dat je er (nog) te dicht bovenop zit, maar je gevoelens van gene en schaamte. Je ego is bezig met vragen als: hoe kom ik over? Wat vinden lezers hiervan? Maar met die vragen moet je je helemaal niet vermoeien als je schrijft. Als je je hier wel door laat leiden, kun je er zeker van zijn dat alles wat je op papier krijgt niet authentiek is. Want net als acteurs moeten ook schrijvers met de billen bloot durven. Niet uit effect bejag of sensatielust, maar juist uit compassie met zichzelf en de ander.
Recht op privacy
Maar eerlijk is eerlijk, het blijft een wankel evenwicht. Ik pleit niet voor blogs als reallifesoap waarin je alles met jan en alleman deelt. Over de vraag wat privé is (en moet blijven) en wat niet, werd ik opnieuw aan het denken gezet door een uitzending van Zomergasten. De advocaat Inez Weski was te gast en zij vermeed elke persoonlijke vraag waarbij ze een beroep deed op haar recht op privacy.
Enerzijds had ik er respect voor hoe zij haar persoonlijke verhaal afschermde, maar anderzijds irriteerde het me. Want waarom dacht ze dat haar verhaal zo uniek en bijzonder was, dat het met alle macht beschermd moest worden? Zij is ook maar gewoon een mens, net als iedereen. En bovendien: waarom stemde ze dan wel in met zo’n langdurig interviewprogramma als ze maar zo weinig van zichzelf prijs wilde geven?
Vrijheid en ruimte
Als je besluit te bloggen, dan gaat dat niet zonder een zekere mate van openheid te geven over je leven. Maar wat je deelt (en wat niet), is natuurlijk je goed recht. Gelukkig maar. Ook als (blog)schrijver bepaal je altijd zelf de grenzen van wat je publiekelijk deelt en wat privé blijft. Als het goed is, voel je regelmatig twijfel, juist omdat dit bij bloggen een wankel evenwicht is. Dat is niet erg, die twijfel houdt je scherp. Bij grote twijfel kan het overigens helpen om er een nachtje over te slapen, of een kritische mede-lezer te hebben.
Maar de erg twijfelende schrijver wil ik vooral op het hart drukken: laat je in vredesnaam niet teveel beknotten door je ego, want dan komt er geen letter meer op papier! Want nogmaals: het gaat niet om jou, of ‘jouw’ gevoel of verhaal. Het gaat om ‘het’ verhaal. Als je je dat realiseert, ontdek je een enorme vrijheid en ruimte om te schrijven…